یادگاریه من از سال 1402 به 1403

دیگه یاد گرفتم که چیزی که واقعا مهمه همین حال دله خودمه، جز خودم کی اهمیت میده؟! چرا اجازه بدم به راحتی دلمو له کنن بعد بگن ببخشید حواسم نبود! داغون بودنم به کسی جز خودم و روحم و خانوادم آسیب نمیزنه، چرا دله مادرمو به درد بیارم با عذاب دادن خودم... حال دلتون خوب و لبتون همیشه خندون! با خودتون مهربون باشید (با حذف بعضی آدمای سمی و مهربونی های زیادتر از حد ظرفیت بعضیا)